انواع کارآفرینی چیست؟
انواع کارآفرینی چیست؟ برای کارآفرینی فرآیندهای مختلفی وجود دارد، فرآیندهایی ناشی از خلق چیزی نو، خلق ثروت و یا خلق یک چیز با ارزش.
رابرت هیستریچ می گوید، فرآیند کارآفرینی خلق چیزی نو توام با صرف دقت، پذیرش خطرات مالی، روحی و اجتماعی برای کسب منابع مالی، رضایت شخصی و استقلال است.
آقای امیک کارلنده می گوید: کار آفرینی یک شیوه ی زندگی است، عشق به تلاش و کار مستمر است عشق به پویایی و مخاطره پذیری است. توجه به آینده و آینده نگری است، ارزش آفرینی، آرمان گرایی و فرصت گرایی.
در نگاه کار آفرین پول، انگیزه ی اصلی برای فعالیت اقتصادی نیست، هدف اصلی ارضای حس کنجکاوی، تحقق بخشیدن به آرمان ها و مهمتر از همه آزادسازی انرژی های ذهنی و تبدیل آنها به ایده های عملی در راستای خلق ارزش هاست.
کار آفرینی فرآیندی است که فرد کار آفرین با ایده ای نو و خلاق، و شناسایی فرمت های جدید به معرفی محصول یا خدمتی جدید و با بهبود ساختار تولید که توأم با پذیرش مخاطرات مالی، روانی و اجتماعی و دریافت منابع مالی و رضایت مندی شخصی و استقلال می باشد، مبادرت می کند.
کار آفرینی به دو صورت انجام می گیرد:
- کار آفرینی فردی
- کار آفرینی گروهی (شرکتی، اجتماعی)
کار آفرینی فردی خود به دو دسته تقسیم می شود:
1- مستقل
2- سازمانی
در کار آفرینی فردی مستقل، استقلال طلبی و رضایتمندی کامل بوجود می آید. کار آفرین مستقل کسی است که فرصت ها را کشف می کند و تقاضاها را پیش بینی می نماید و خطاهای ناشی از نوسانات را برعهده می گیرد و در فرآیند تولید عامل سازماندهی و مسئول تصمیم هایی از قبیل چه تولید شود، چقدر تولید شود، و یا با چه روشی تولید شود، می باشد.
در کارآفرینی فردی مستقل، ارائه ی ایده تا بوجود آوردن محصول به صورت کاملا فردی است و این فرد ممکن است شرکت را هم پایه گذاری کند و کارآفرینی را در لباس یک سازمان انجام دهد. در این سبک کارآفرینی که کارآفرین سازمانی را ایجادی می کند، صحبت از رقابت تنگاتنگ سازمان هاست که در این رقابت تنگاتنگ روش های سنتی کارایی خود را از دست می دهد، رشد پی در پی سازمان ها خطری است برای سازمان های رقیب آنچه که باعث بقا، سازمان ها می گردد، دادن ایده های جدید و نو آوری است.
تنها تضمین بقاء برای سازمان ها پیدا کردن منابع جدید، ایده های جدید و توسعه و بهبود روش ها و بینش هاست.
کار آفرینی فردی سازمانی:
در این نوع از کارآفرینی، یک فرد با حمایت یک سازمان اقدام به کار آفرینی می کند. در این روش خطرات مالی و ریسک ها تا حد زیادی بر عهده سازمان است و کارآفرین فردی سازمانی، ریسک کمی را متحمل می شود و به همین خاطر سریع تر و ساده تر ایده اش را اجرایی می کند.
این موضوع در کارآفرینی فردی مستقل کاملاً عکس بوده و تمام ریسک ها و خطرات مالی، بر دوش فرد است.
کارآفرینی فردی سازمانی، یکی از راهکارهایی است که سازمان ها می توانند سریعتر مسیر بهبود را رشد را سپری کنند، تنها کافیست افراد خلاقیت و کارآفرین سازمان خودشان را شناسایی کنند و به آنها بها و امکانات بدهند تا کارها سریع تر پیش برود.
کار آفرینی گروهی شرکتی:
در این شکل از کارآفرینی مجموعه ای از افراد با تعامل با یکدیگر اقدام به کار آفرینی می کند. شرکت خود کار آفرین است، نسبت به تغییرات منعطف می باشد، در این سازمان ها استعداد و ایده های کارکنان سرمایه ی اصلی سازمان است. در این شرکت ها تیم مدیریتی متشکل از افرادی است که با همسو کردن ایده ها و فکرهایشان، توانسته اند شرکت و سازمانی را ایجاد کنند که ارزش افزوده بالایی دارد.
نگاهی به این مطلب بیاندازید: آموزش بازاریابی اجتماعی
کارآفرینی گروهی اجتماعی:
شامل توسعه ی برنامه ای نوآورانه برای کمک به بهبود معیشت کسانی است، که فاقد کسب و کار تجاری و قدرت مالی هستند. شكل نوظهور جدیدی از کارآفرینی است. در این شیوه سازمان های غیرانتفاعی (NGO) با حمایت از اشخاص، آنها را در انجام فعالیت های کارآفرینی یاری می کنند.
این سبک کارآفرینی که خیلی اوقات در قالب خیریه ها هم دیده می شود، سعی می کند مسیری را ایجاد کند تا افرادی کم توان جامعه از نظر مالی بتوانند خودشان را به سطح متوسط و بالای جامعه برسانند.
آقای گریگوری دیس، می گوید کار آفرین اجتماعی شور و شوق یک رسالت اجتماعی را با بینش تجاری و بازرگانی ترکیب می کند، در حقیقت می گوید ثروت ابزاری است برای خلق ارزش های اجتماعی.
در فرآیند کار آفرینی چنانچه انگیزه و هدف اصلی فرد کار آفرین از انجام فعالیت کارآفرینانه کسب سود باشد، وی را کار آفرین اقتصادی می نامیم.
این مطلب برداشتی از کتاب مدیر، نوشته دکتر تیمور آقایی است.
دیدگاهتان را بنویسید